Enrédate no meu cabelo,
respira o aire do meu peito,
agota os meus recursos
e non perdas os meus pasos,
pois roubeite nun momento
daquela noite na que o tempo
fuxiu deixando o mundo quedo.
Non es ti unha sombra núa,
serea que nadas á luz da lúa?
Non es ti o rumor do vento,
lobo que choras ó firmamento?
Non, ti es o todo da nada
que me chama cada noite
cando chego á almofada.
I eu, ser de barro e fraco esprito
vendo a alma ó diaño
por comer dos teus vicios
no teu baile en min
que non ten eu sen ti.
respira o aire do meu peito,
agota os meus recursos
e non perdas os meus pasos,
pois roubeite nun momento
daquela noite na que o tempo
fuxiu deixando o mundo quedo.
Non es ti unha sombra núa,
serea que nadas á luz da lúa?
Non es ti o rumor do vento,
lobo que choras ó firmamento?
Non, ti es o todo da nada
que me chama cada noite
cando chego á almofada.
I eu, ser de barro e fraco esprito
vendo a alma ó diaño
por comer dos teus vicios
no teu baile en min
que non ten eu sen ti.
Muy bello poema. Verdadera historia de amor guardan sus versos.
ResponderEliminarBesos.
Por fin! Ya echaba de menos tus poemas, de hecho, el otro día te lo iba a comentar, pero se me olvidó XD
ResponderEliminarP.D: Muy bonito ;)
Excelente poema. Saludos.
ResponderEliminarbonito poema, aunque cheguei aqui de rebote non sei como seguirei teu blog agora
ResponderEliminar